Met terugwerkende kracht weet ik nu dat ik al mijn hele leven de ziekte verslaving bij me heb. De ziekte waarvan ik niet genees, maar waar ik wel prima mee kan leven. Met terugwerkende kracht weet ik ook dat ik niks kan doen aan het feit dat ik deze ziekte heb, maar wel dat ik wat kan doen om hiervan te herstellen. Ik ben hier zelf verantwoordelijk voor. Ik kan nu met trots zeggen dat herstel op alle vlakken beter is, dan de waanzin van gebruik.
In de 10 jaar dat ik cocaïne heb gebruikt (ook de recreatieve) ben ik op de een of andere manier ergens voor op de vlucht geweest. Op de vlucht voor gevoelens en emoties die ik niet wilde voelen. Ik heb ook een aantal voorbeelden dat ik op de vlucht was voor gebruik. Op de vlucht, omdat ik wilde dat gebruik stopte maar me schaamde om erover te praten. Ik was bang voor de consequenties, bang dat ik afgewezen zou worden. Ik dacht; ik kan dit wel alleen, ik heb geen hulp nodig.

In januari 2010 wilde ik bij de recherche. Allereerst omdat mij dit een uitdagende baan/studie leek, maar mijn grootse motivatie was; ik wilde stoppen met het gebruiken van cocaïne. Ik hoor je denken wat hebben cocaïne en de recherche met elkaar te maken?! (best veel trouwens) Ik dacht namelijk zo; Een rechercheur hoort geen drugs te gebruiken, dus als ik rechercheur word stopt mijn gebruik vanzelf. Dan hoef ik er met niemand over te praten en ben ik van mijn cocaïne probleem af. WIN-WIN. Helaas (gelukkig maar achteraf) kwam ik op een paar tiende niet door de test. Een behoorlijke teleurstelling. Dus ik moest een andere manier zien te vinden om van mijn probleem af te komen, zonder er al te veel moeite voor hoeven te doen.

De verslaving modderde aan en het gebruik van cocaïne nam steeds een klein beetje meer toe. Dit gebeurde helemaal toen in november 2011 mijn moeder overleed aan de gevolgen van kanker en een half jaar later een lange relatie stuk liep. Gebruik werd heviger en vaker. Vaker werden er redenen gezocht om bier te drinken. Omdat bij mij bier en cocaïne inherent aan elkaar verbonden zijn nam het gebruik van cocaïne dus toe. Ik wilde niet, maar het lukte mij niet om eraf te blijven. Ik wist toen al dat op het moment dat ik bier ging drinken de gedachten aan cocaïne heel snel opkwamen, maar ik liet het gebeuren. Ik wilde bier drinken niet opgeven. Volgende week wordt alles beter, of na de zomervakantie stop ik, heb ik heel vaak gedacht.

In die tijd voetbalde ik in de selectie bij een zaterdag voetbalvereniging in de stad waar ik woon en ik had het plan om te wisselen van voetbalclub. Ik had het namelijk zo bedacht dat wanneer ik in een ander dorp of stad ga spelen moet ik met de auto. Wanneer ik met de auto ga MAG ik geen bier drinken. Géén bier, géén cocaïne. Helaas lukte dit idee nauwelijks en veel te vaak reed ik auto onder invloed. Alsof ik mijzelf onoverwinnelijke achtte. Dit was zeer arrogant en egoïstisch!! Ik mag van heel veel geluk spreken dat dit altijd is goed gegaan. Ik had voor mezelf een extra gebruik dag gecreëerd en wel de zondag. Donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag gebruiken. Het ging te gek en ik wilde stoppen. Dit gaat een keer fout heb ik vaak gedacht, maar nog steeds niet het lef om er met iemand over te praten. Er waren altijd wel verschillende excuses te verzinnen om het probleem vooruit te schuiven. Het probleem zou zich immers wel oplossen wanneer ik een nieuw huis koop. Dan heb ik zoveel financiële verantwoordelijkheden, dan komt alles goed. In november 2013 kocht ik een nieuw huis en een tijdje leek het beter te gaan. Ik kon redelijk makkelijk voldoen aan deze verantwoordelijkheden. Tot uiteindelijk een burn-out en een zware enkelblessure mijn leven drastisch deden veranderen. Ik kwam thuis te zitten en kon niks meer. Ik vond mezelf zo zielig. Nu heb ik een goede reden om te gebruiken. Het ging nu in een sneltreinvaart bergafwaarts. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik in 2016 ben opgenomen in een kliniek en voor het eerst in mijn leven heb toegegeven dat ik verslaafd ben.

In mijn carrière als gebruiker heb ik mensen, plaatsen en dingen de schuld gegeven van mijn verslaving. Dat mag ik nooit meer doen! Ik mag nooit meer andere mensen verantwoordelijk stellen voor de keuzes die ik maak. Ik ben uiteindelijk zelf diegene die besluit om weer te gaan gebruiken.

Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om te stoppen met gebruiken en te leren over mijn gedrag, over verslaving en herstel. Ik ben ook blij dat ik niet meer hoef te vluchten en te liegen over mijn verslaving. Herstel is de beste keuze die ik ooit heb kunnen maken.

Sjoerd