Mijn verhaal

Mijn naam is Sjoerd en ik ben verslaafd. Dat ben ik, dat blijf ik en ik vind het prima. Waarom vind ik het prima, omdat ik er niks aan verander. Verslaving is een ziekte waarvan je niet geneest, maar waar je prima mee kan leven en functioneren. Zolang je de middelen maar laat liggen! Ik weet dat dat makkelijk klinkt, maar dat is uiteindelijk wel waar het op neer komt. Een terugval in gebruik kun je alleen voorkomen door af te blijven van de eerste drugs en daar hoort alcohol ook bij. Ja, die verrekte alcohol lijkt zo onschuldig. Het is relatief goedkoop, bijna overal verkrijgbaar en bijna niemand vindt het raar als je op een doordeweekse avond een wijntje of een biertje voor jezelf inschenkt. Als jij het bij één of twee kunt laten, wie ben ik dan om te zeggen dat je dat beter niet kunt doen. Wie ben ik sowieso om te zeggen wat jij moet doen. Dat ga ik dus ook niet doen en ik hou het bij mezelf. Ik weet dat ik verslaafd ben, ik weet dat wanneer ik weer een biertje neem ook een tweede en een derde neem en uiteindelijk kom ik weer in de spiraal van zelfvernietiging en dan gaan alle remmen los. Dan komt de mateloosheid en stuurloosheid weer boven en het daarbij horende egoïstische en egocentrische gedrag. Er is dan nog maar één ding belangrijk en dat is: IK en mijn drugs. Met alle gevolgen van dien. Dat gebeurd niet na een biertje, maar uiteindelijk is dat waar ik terecht kom als ik er weer voor kies om te gaan drinken. Dus die keuze daarin is voor mij vrij duidelijk en dit weet ik, omdat ik het zelf heb ervaren.

Mijn verslaving aan alcohol en cocaïne heeft er voor gezorgd dat ik bijna alles ben kwijt geraakt wat ik had opgebouwd en ik zeg “bijna” omdat ik op het nippertje aan nog leef. Dit zeg ik niet om zielig te doen. Absoluut niet, maar om de keiharde realiteit van mijn verslaving te laten zien. Mijn verslaving begon al op jonge leeftijd. Dit was niet door het gebruik van middelen, maar wel in het continu opzoeken van de grens van het toelaatbare. Thuis, op school, op de voetbal of straat moest er altijd spanning zijn. Een grote mond, kattenkwaad, vechtpartijen er was altijd wel wat. Maar toch kwam ik overal mee weg. Het manipuleren zat er al vroeg in. Een glimlach, een grapje of het spontaan tafeldekken voor mijn moeder wist ik mensen wel weer naar mijn hand te zetten. Op mijn veertiende begon ik met drinken. Niet vaak, maar als ik dronk, dronk ik teveel. Bier in het centrum van de stad was nog een gulden en het binnenkomen in de kroeg was geen enkel probleem. Sterker nog er was geen eens controle. Dit ging een aantal jaren zo door en kwam regelmatig dronken thuis. Op mijn achttiende kwam ik in aanraking met cocaïne. Op een feestje, middenin de nacht, straal bezopen. Eigenlijk op een niveau waar de meeste mensen er verstandig aan zouden doen om naar huis te gaan, nam ik deze drugs. Hier was mijn verslaving naar de cocaïne geboren. Ook dit ging jaren zo door. Vrij regelmatig veel drinken. In de voetbalkantine, voetbalstadions, feestjes, kroegen of discotheken er was altijd wel een reden te vinden om te drinken. In de jaren van mijn achttiende tot mijn vierentwintigste was de cocaïne regelmatig aanwezig naast de alcohol. Zeker niet dagelijks, maar toch gingen mijn gedachten, wanneer ik onder invloed was van alcohol, naar dit middel en was ik niet meer bij machte om deze gedachten te onderdrukken en moest het gekocht worden. Het kopen van cocaïne is ook nooit een hels karwei geweest. Dealers genoeg, of mensen die nog wel een nummer hadden. Soms leek het wel, als mijn gedachten aan coke dachten, dat er al een dealer binnenkwam. Mijn gedachten lieten mij niet meer met rust totdat ik wat had gekocht. Nuchter had ik dit wel in de hand gelukkig en praatte ik voor mezelf goed, dat het prima was om zo af en toe in het weekend even flink los te gaan.

Op mijn vierentwintigste verloor ik mijn moeder aan de gevolgen van kanker. Na een ziekbed van een aantal jaren met ups en downs, is zij op vierenvijftig  jarige leeftijd overleden. Moe gestreden van de kuren en de therapieën, van een steeds terugkomende kanker op continu andere plekken. Verschrikkelijk moeilijke tijd, maar ondanks dat ben ik wel ontzettend blij dat wij op een goede manier van haar afscheid hebben kunnen nemen. Kort na de crematie ging ik weer aan het werk en stortte me hier volledig op, maar ook de sport en het stappen kwamen weer terug niet zoals voorheen, maar in een extremere vorm. Veel werken, veel sporten, veel stappen, dus veel drank en drugs. Achteraf gezien een uitweg om niet stil te hoeven zitten en na te denken over mijn verdriet. Om niet te hoeven voelen. In de jaren die volgde heb ik nog een aantal traumatische gebeurtenissen meegemaakt, die ik hier nu verder niet ga benoemen. Het komt er op neer dat na elke gebeurtenis het gebruik toenam. Wanneer het goed mis ging, was toen ik thuis kwam te zitten met een zware enkelblessure. Ineens kon ik niks meer en was ik overgeleverd aan mijn eigen gedachten en die waren niet erg positief. In deze periode ging ik nuchter cocaïne gebruiken. Ik schrok hier enorm van, maar ik dacht nooit van mezelf dat ik verslaafd was. Ik was gewoon zielig en morgen stop ik wel, maar dat lukte nooit. Twee, maximaal drie dagen clean zijn lukte me op wilskracht, daarna verloor ik het weer van mijn eigen waanzin. Misschien was ik dan toch verslaafd en had ik toch hulp nodig, maar ja, ik schaamde me natuurlijk enorm en ik durfde er niet voor uit te komen. Gelukkig kwam het besef er wel, toen mijn zus kwam kijken of ik nog leefde. Ze stond te huilen op de trap. Ergens ging er toen bij mij een knop om. IK HEB HULP NODIG!

Ik ben nu al weer een aantal jaren verder en volledig abstinent. Ik durf wel te zeggen dat dat tot nu toe de beste keuze is die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Na een klinische opname heb ik veel geleerd over de ziekte verslaving, maar ook tools die ik vandaag de dag nog steeds toepas. Ik bezoek ook nog vrij regelmatig bijeenkomsten voor mensen die lijden aan de ziekte verslaving. Het fijne van deze bijeenkomsten is, dat hier mensen komen, waarvan je in ieder geval een ding gemeen hebt en dat is dat je verslaafd bent. Die connectie is indrukwekkend en fenomenaal. Die verbinding die ontstaat is met geen pen te beschrijven. Dit moet je ervaren.

Ik hoop van harte dat je hier wat aan hebt en dat je die moeilijke eerste stap zet om hulp te zoeken en te aanvaarden. Het is het waard, jij bent het waard.